วันพุธ, พฤษภาคม ๑๐, ๒๕๔๙

เรื่องรักๆใคร่ๆในลำน้ำโขง

หากถามว่าใครรักแม่น้ำมากที่สุด
คำตอบซึ่งดังมาจากลำน้ำอาจร้องว่า "ปลาเหล่านั้นไง"
และหากถามต่ออีกว่า ใครรักปลามากที่สุด
คำตอบที่ได้ย่อมหนีไม่พ้นตัวของมันเอง
แต่มีอีกเสียงหนึ่งดังก้องมาจากผิวน้ำตอบมาว่า
"ชาวประมงผู้หากินในแม่น้ำด้วยความเคารพ"
บางกระแสเสียงแทรกซ้อนเข้ามาอีกครั้งว่า
"หากรักแล้วไยต้องฆ่าทำลาย"
ชาวประมงมองฟ้าสูงอย่างงุ่นงงในคำถาม
"ข้าเพียงจับมากินเพื่อเลี้ยงชีวิตตัวเองและลูกเมีย"

ในเวลานั้นมีพ่อค้าผ่านมาพอดี เขาร้องถามชาวประมงว่า
"ได้ปลาเยอะไหม? ฉันอยากกินปลาแต่หาไม่เป็น ขายให้กันบ้างได้หรือเปล่า"
"ได้พอคุ้มกิน ไม่รู้จะจับมาทำไมเยอะๆ" ชาวประมงว่า
"ปลาว่ายอยู่ข้างกราบเรือเสียเยอะแยะ จับมาขายฉันสิ แล้วจะให้เงิน" พ่อค้าบอก
"อะไรคือเงิน เปลี่ยนเป็นเบ็ดเป็นแหได้ไหม?" ชาวประมงสงสัย
"วันนี้ไม่ได้เอาเบ็ดและแหมาด้วย แต่เงินมันเปลี่ยนเป็นเบ็ดหรือแหได้" พ่อค้าบอก
"เอาไว้ว่ากันวันอื่นก็แล้วกัน" ชาวประมงตัดบท
"ไม่เป็นไร" พ่อค้าว่า "แต่หากได้เงินเยอะๆ ก็ซื้อแหและเบ็ดได้มาก แล้วก็จะจับปลาได้หลายยิ่งขึ้นด้วย..."

วันต่อมา ฟ้าเงียบนิ่ง พ่อค้ามาถามชาวประมงว่า "ได้ปลาพอขายไหมล่ะ"
"น่าจะปันให้ได้สักตัวสองตัว" ชาวประมงตอบ
หลายวัน หลายเดือน หลายปีผ่านไป มีถ้อยคำถามแว่วมาเหนือน้ำอีกว่า
"ใครรักปลามากที่สุด"
ปลาไม่เปล่งเสียงตอบ ชาวประมงนิ่งเงียบ ต่างฝ่ายต่างหวาดกลัว
แม่น้ำจึงว่า "ข้าก็รักปลา แต่ใครเล่ารักข้ามากที่สุด"
มีหลายเสียงจากบนฝั่งเปล่งออกมาว่า "ข้าไง ข้ารักความงามของเจ้ามาก"
"แล้วใครรักปลามากที่สุด พวกเจ้ารู้ไหม"
"พวกเราไงล่ะ เราชอบกินปลา กินจนมันไม่กล้าส่งเสียงตอบมาอีก"
แม่น้ำจึงว่า "จะให้พวกเราบอกรักอย่างไรดี"
เสียงคนบนฝั่งก็โต้เถียงกัน ว่าด้วยความรักนั้นต่างๆ นานา
แล้วพวกเขาก็จากไป...

ปลาเริ่มออกมาแหวกว่ายอย่างเริงรื่น
แล้วปลาก็ถามชาวประมงว่า "เจ้าล่ะรักข้าไหม"
คำตอบที่ได้คือรัก... เท่าๆ กับความรักของปลาที่มีต่อแม่น้ำ
"เรารักเจ้าเพราะเจ้ามอบชีวิตให้เราและลูกๆ มาหลายชั่วคน" ชาวประมงตอบตรงไปตรงมา
"แล้วเจ้ารักแม่น้ำไหม" ปลาถามกลับ
"หากไม่รักแม่น้ำแล้วเจ้าจะอยู่อย่างไร?" ชาวประมงสงสัย
แล้วปลาก็ว่ายขึ้นลงข้างๆ กราบเรือเป็นตัวอักษรว่า
"ตราบใดที่เจ้ายังรักแม่น้ำ และเจ้ากินเพียงให้อิ่มเช่นเรา... เราก็จะเป็นอาหารให้ชีวิตเจ้าตลอดไป"

แล้วฝนก็กระหน่ำลงมา เสียงตะโกนก้องพร้อมฟ้าคำรามว่า
"แล้วใครแยกปลาออกจากน้ำ แยกชาวประมงออกจากปลา แยกคนออกจากสายน้ำของเรา!"